" این چه آغازی است که بیشتر شبیه پایان است ؟ "

انفرادی اتاق کوچکی است که کفش پتوی سربازی انداخته اند با دستشویی و توالت و سکوت ؛ و زمانی بسیار طولانی که تا هر چه قدر دلت می خواهد خیال را جولان بدهی تا به همه جا سرک بکشد . یاد چیز ها ، حرف ها و کسانی می افتی که تعجب می کنی آن ها را چطور فراموش کرده بودی . من در انفرادی دنبال خودم گشتم .
[ . . .]
بعد از این فکر ها خیالی به سرم زد ، اگر توی انفرادی بهم غذا ندهند بالاخره ناچار می شوم خودم خودم را بخورم . این جا بود که این جمله دوباره توی ذهنم شکل گرفت :
" این چه آغازی است که بیشتر شبیه پایان است ؟ "

« جیرجیرک / احمد غلامی / نشر چشمه »

بعده اون روز ، انگار تو سلول انفرادی ام . زمان کند تر از حقیقتشه و ذهن سزیع تر از حقیقتش . یه زندگی رو تو یه روز طی میکنی .
دارم فکر میکنم .
به تو .
به خودم . 

 
میگن انفرادی تهه دنیاس اما نه coral !
اینجا تهه دنیای من نیست !